Dr Stanisław Sakiel

Dr Stanisław Sakiel  urodził się 26 października 1926 r. w majątku Powondeń na Żmudzi (obecnie pn-zach. Litwa). W wynku paktu Ribbentrop-Mołotow Litwa od 1939 r. znalazła się w granicach Związku Radzieckiego. Represje dotknęły m.in. rodzinę Sakielów: ojciec Stanisława, Zygmunt został aresztowany w 1940 r., a w rok później zamordowany w więzieniu w Telszach. Stanisław Sakiel ukończył szkołę powszechną w Krożach, następnie gimnazjum w Telszach, gdzie zdał maturę w czerwcu 1944 r. i w tym samym oku rozpoczął studia medyczne w Kownie. W 1945 r. w ramach repatriacji przybył z rodziną do Wrocławia, gdzie kontynuował studia medyczne na Uniwersytecie Wrocławskim. Studia ukończył w 1949 r. W 1951 r. uzyskał dyplom lekarza. Nakazem pracy został skierowany do szpitala w Kowarach. Kolejnym nakazem pracy został przeniesiony do Wojewódzkiego Instytutu Chirurgii Urazowej w Piekarach Śląskich. Podjął studia nad leczeniem oparzeń. W 1953 r. został przeniesiony do tworzącego się Oddziału Urazowo-Ortopedycznego w Szpitalu Miejskim nr 4 w Katowicach. Tam w 1957 r. uzyskał II stopień specjalizacji w zakresie chirurgii urazowej i ortopedycznej. W katowickim szpitalu zetknął się ze zbiorowymi wypadkami w kopalniach. Brał udział w akcjach ratunkowych, udzielał pierwszej pomocy i leczył poszkodowanych. W 1960 r. wygrał konkurs na stanowisko ordynatora oddziału ortopedycznego w Siemianowicach Śląskich. W 1962 r. wygrał konkurs na stanowisko dyrektora Szpitala Miejskiego nr 2 i rozpoczął starania o rozbudowę szpitala. Od 1972 r. pełnił funkcję dyrektora siemianowickiego Zakładu Opieki Zdrowotnej. W nowej części szpitala utworzony został oddział oparzeniowy i dializ. Pożar rafinerii w Czechowicach-Dziedzicach stworzył możliwość zajęcia się oparzonymi przy zastosowaniu nowych metod. S. Sakiel prowadził systematyczne badania i doświadczenia nad nowymi metodami leczenia. Efektem tych badań była rozprawa doktorska przedstawiona w Wojskowej Akademii Medycznej 27 stycznia 1976 r. zakońcona uzyskaniem stopnia doktora nauk medycznych. Jeździł do wyspecjalizowanych ośrodków naukowych w Europie, współpracował z zagranicznymi towarzystwami naukowymi, był członkiem wielu z nich. Na siemianowickim oddziale oparzeniowym zapoczątkowano operacje plastyczne i rekonstrukcje uszkodzonych części ciała, a także dokonywano przeszczepów skóry.

Publikacji dotyczących różnych aspektów leczenia oparzeń, samodzielnych lub przedstawiających wyniki pracy zespołu, powstało ponad sto. Po pożarze w hali widowiskowej stoczni gdańskiej w 1994 r. dwadzieścia trzy najbardziej poszkodowane osoby trafiły do Siemianowic. Pozwoliło to pozyskać środki na uruchomienie oddzielnego budynku dla celów powstałego w 1998 r. Centrum Leczenia Oparzeń. W latach 1974 i 1975 dr Sakiel był lekarzem kadry narodowej Polski w hokeju na trawie. Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi, honorową odznaką Ratownika Górniczego, Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Odznakę za Wzorową Pracę w Służbie Zdrowia. W grudniu 1991 r. Rada Miasta w uznaniu zasług nadała dr Sakielowi tytuł Honorowego Obywatela Miasta Siemianowic Śląskich. Pełnił funkcję radnego przez trzy kolejne kadencje, w latach 1994-2006. Od 1999 r. przebywał na emeryturze, będąc jednak wciąż konsultantem Centrum Leczenia Oparzeń. Zmarł po długiej chorobie w dniu 8 stycznia 2013 r. W 2014 r. dyrekcja Centrum Leczenia Oparzeń nazwała szpital Jego imieniem.