Richard Fitzner

Richard Fitzner (ur. 1850 Laurahütte – zm. 1895 Carlsbad) syn Johanna Wilhelma Fitznera. W 1874 r. Wilhelm podzielił się z bratem majątkiem rodzinnym, oddając mu Fabrykę Nitów. Pod zarządem Richarda produkcję rozszerzono o śruby i nakrętki. Zmieniono też nazwę, która odtąd brzmiała: „R. FITZNER/Schrauben und Nieten Fabrik”. Od 1880 r. produkowano wszystko, co związane było z budową taboru kolejowego: śruby do podkładów kolejowych, gwoździe do szyn, sworznie, śruby hakowe. W ciągu kilku kolejnych lat poszerzono produkcję o śruby do statków. Rozpoczęto produkcję wyrobów ocynkowanych, co pozwoliło wejść na rynek przemysłu telefonicznego, telegraficznego i kablowego. Na początku lat 90. XIX w. ujawniła się choroba, która przedwcześnie zabrała Richarda.

Dyrektorem fabryki został jego bratanek – Max, syn Wilhelma. Richard wraz z bratem Wilhelmem zajmował się na szeroką skalę działalnością charytatywną i społeczną na rzecz gminy laurahuckiej. Obaj byli fundatorami dzwonów kościelnych dla budującego się pod koniec XIX w. kościoła ewangelickiego. Ufundowali też krzyż z naturalnej wielkości figurą Chrystusa, stojący na skrzyżowaniu alej cmentarnych na cmentarzu ewangelickim. Richard po przekształceniu dawnego obszaru dworskiego w samodzielną gminę laurahucką pełnił honorowo funkcję pierwszego naczelnika gminy (w latach 1890-1895). Zmarł w Carlsbadzie 26 stycznia 1895 roku. Pochowany został na laurahuckim cmentarzu ewangelickim, w rodzinnym grobie znajdującym się za wspomnianym krzyżem, tuż pod murem. Na jego grobie obecnie nie ma nawet tabliczki z nazwiskiem.